رویا

حالا کمی در مسیر طولانی مهاجرت پیش رفته ایم.

هنوز هم ناباورانه همه چیز را به نحو دقیق و کامل انجام می دهم.

گاه و بیگاه دلم برای همه نزدیکانم تنگ می شود.و خوبیش این است که حالا با چشم های مهاجرتی ام می توانم آدم ها را اولویت بندی کنم. می توانم حلقه اطرافیانم را تنگ تر کنم . نیاز نیست همه را صمیمانه دوست بدارم. و چقدر سبک بارترم.

برای لحظه لحظه سالی که قرار مهاجرتمان قطعی شود برنامه دارم.

از بودن کنار خانواده ام تارها کردن شغل و .

اما گمان نکنم هیچکدام برآورده شود. پیشنهاد رضا این است که سال آخر را کنار مادرش روزگار بگذرانیم و خانه را بدهیم اجاره برای مهاجرت پس انداز کنیم .هاهاها ازآن سالهای سخت خواهد بود. وچون من دیگر تحمل همزیستی باهیچ کس به خصوص انسانهای سخت گیر  را ندارم مجبورم شغلم را ادامه دهم تا در خانه نباشم. هاهاها

داشتم فکر می کردم کاش بدون مهاجرت هم جرات و توان تحقق رویاهای کوچکم را داشتم.